باسمه تعـالی
حمـد و سپاس پروردگاری را سزاست که آفرید و هدایت کرد. معرفت و محبت خود را در سینۀ انسان‌ها به ودیعت نهاد و دینداری و بندگی عارفانه را یگانه راه تقرب به خود و تکامل بشریت قرار داد.
بر اساس لطف و رحمت بیکرانش انسان‌ها را فضیلتی افزون بخشید و ایشان را از نعمت عقل و هدایت و حیاتی بهره‌مند ساخت تا در تقرب به‌سوی او درنمانند. انبـیاء و اوصیای خود را با نشانه‌های آشکار برگزید تا راهنمایان و راهبران بندگان در مسیر سعادت و خوشبختی باشند.
آیین سبز سلامت در طریق سعادت را «دین» نامید و دینداری را بر پایۀ معرفت و محبت خود استوار نمود. کلام دل‌رُبای خود را بر قلب پاک خاتم فرستادگانش نازل و مصون از هرگونه دخل و تصرف بر زبان او جاری ساخت که:
بِسـم اللّه الرَّحمن الرَّحیم
وَالعَصـر
إنَّ الإنسانَ لَفی خُسر
إلا الَّذینَ آمَنوا و عَمِلوا الصَّالِحـاتِ و تَواصَوا بِالحقِّ و تَواصَوا بِالصَّــبر
آری از سر رحمت و شفقت به زمان و زمانه قسم یاد کرد که انسان در زیان‌کاری است.عمر تکرارناپذیر خود را که موهبت الهی و سرمایه‌ی سرنوشت‌ساز بشر است، بدون توجه می‌گذراند و لحظه لحظۀ آن را کودکانه در بازار طبیعت هدر می‌دهد. مگر آنان‌که به ذات مقدس او ایمـان آورده و بر اساس این باور و با نیّت خالص و کردار نیکو و پسندیده راه او را بپیمایند. حق‌دوست، حق‌مدار، حق‌گو بوده و در سیر به‌سوی او صبر و پایمردی پیشه کنند.
